Monstermash #16 |
organisation: Rock 'n Roll Outlaw artist: Mike Sanchez (UK) |
© Rootsville 2017 |
photo & review: Freddie |
|
De met regelmaat bezoekers van events zijn eigenlijk al jaren vragende partij om het met een groepje minder te doen om zo tegen het einde van de affiche nog aanwezig te zijn. Veelal valt het op dat na een lange namiddag de laatste band voor een pak minder toeschouwers van start gaan en dat kan nu ook niet de bedoeling zijn. Hopelijk scheppen jullie hier in Geel een precedent en gaat dit de goeie richting uit. We waren aanwezig vanaf 'minute one' en met 'we' dan bedoelen we ook de harde kern van Hookrock. Even bijpraten met enkele 'deskundigen' over de laatste maanden en blijkt dat hier het 'Book of Revelation' werd bovengehaald, met enkele pintjes de maag weer terug op de rails krijgen om ons zo verder toe te gaan leggen voor wat we zijn gekomen en dat is rock 'n roll dus, only positive vibes tonight.
Welke de 'fee' van deze 'Wallaroos' is weet ik niet maar ik ben bang dat ze hun volledige 'gage' aan een gros confetti-kanons hebben geinvesteerd en zo verplaatst dit fenomeen zich van het veldrijden richting onze rootsfeesjes. Deze knotsgekke bende verzekeren de organisatie wel van een soort ambiance bij aanvang en ook al komen de teksten niet altijd glashelder over de beweging zit erin. Deze 'Leningrad Cowboys' van de 'Vloanders' gedragen zich simultaan met hun muziek. Hypernerveus zoals we kunnen vaststellen bij nummers als 'Wallaroos' maar gelukkig telt hier nog net niet 'Banned From The Pubs'. Met een soort van medley wordt de dansvloer hier het podium en dan weer omgekeerd, so let's 'Shout' one more time for the Wallaroos. Na de boel hier al op stelten te hebben gezet is het tijd voor de Kempense ‘Baboons’. Deze band heb ik nog weten ontstaan en op Van de originele bezetting hebben we nog Arthur De Winter (vocals), Kristof Koijen (guitar) en drummer Gust Van Gils. Daarbij zijn er nu ook Bop De Houwer aan de upright bass en Wim De Busser op de black & white keys, als extra 'guest' zien we ook nog Roel Jacobs verschijnen en zo staan hier de halve 'Sniffers' op het podium.
Dat deze Barrence Whitfield als uitstekende 'soulshouter' wordt aanzien mag vanaf de eerste minuut duidelijk zijn met nummers als 'Bloody Mary' en 'Big Mamou'. Geen diepzinnige teksten maar opzwepende soulkreten zijn het ingrediënt van deze Amerikaan die openlijk staat te soliciteren om hier te blijven als 'political refugee'. Hey Barrence it can't be that bad 'Big Fat Mama' en 'King Kong' zijn veelzeggende titels en zo komen we bij een portie blues gedragen op de golven van rock 'n roll. 'I Smell A Rat' kennen we natuurlijk allemaal en onmiddellijk komt er ook meer beweging in de zaal. Deze 'second hand song' werd geschreven door het duo Jerry Leiber en Mike Stoller en uitgebracht in 1953 door Willie Mae aka Big Mama Thornton. Verder gaan met deze opzwepende nummers was voor Barrence Whitfield geen probleem en zo kregen we een toch maar matige versie van 'Georgia Slop'. Gelukkig hoeft Jimmy McCracklin zich niet om te draaien in zijn graf want de micro deed het niet meer of was er nog onheilspellend nieuws op komst? Richting einde ging het nog meer uptempo met 'Bip Bop Bip' and this was it! Absolute 'headliner' vandaag is Mike Sanchez. Al zoveel maal gezien, van Antwerpen tot Cognac maar nooit is er bij mij een teken van verveling geweest... Nog goedgemutst kwam de toch van nature uit vriendelijke keyslinger het podium op om de soundcheck af te werken maar vanaf toen kwam 'Murphy' er zich mee bemoeien. Ten einde raad zocht Mike terug de backstage op en brak het zweet van de PA'ers zichtbaar uit. Toch een tip aan de 'Outlaws' van Monstermash waar zijn de techniekers van 2015, sag me wo die leute sind, wo sind sie gebleben...want toen was het top.
Een intro in 'A Capella' is bij Mike Sanchez de aanzet voor 'Kiddio' en zo raakte de show toch nog op de rails. Met 'Blue Boy' uit de periode van de 'Bigtown Plaboys' was alles terug 'OK' en met 'Shirley' werd er terug lustig gedanst. Was het omdat 'de witte' van Chilly Willy aanwezig was ik weet het niet maar 'Hip Shake Baby' van Slim Harpo kunnen we allemaal wel meezingen. Wanneer Mike Sanchez aan zijn ritmische Fats Domino is ook steeds een certitude bij Mike Sanchez zoals met het nummer 'Sick & Tired' en na een uitgesponnen 'Red Hot Mama' is er nog '1' icoon niet aan bod geweest en dus krijgen we nog 'Heebie Jeebies' maar wel in de versie van Little Richard, can you dig it! Wijle weg en nu is het de beurt aan DJ's Big Tone en Grrroovy Ghoulie, tot in den draai, met dank aan Ronny voor de professionele bijstand.
more pics on |
Met een bandje minder beginnen we dan zo vlugger aan de grote namen als het voor zover al allemaal geen ‘top of the bill’ zijn. Rond de klok van 18.00 is het tijd voor de Wallaroos om hier in Geel te spits te gaan afbijten. Nee het zijn niet de ‘Australian Women’s Rugby Team’ of een van die andere status symbolen van de Aussies maar een punkformatie met roots in Eeklo. Naast Britse Ska toestanden is er ook een portie psychobilly te verwerken en samen met enkele oudere nummers uit de rhythm 'n blues bewerken dit 'circus extravaganza' hun muziek met de nodige punk-attitude. 'Wallaroos' bestaan uit Jojo Malossi op vocals & 
trumpet, Leun Royal (saxophone), Smetje (piano), Emile (guitar) en de ritme sectie met drummer Mussel Devriese en bassist Nils Verstrace.
vraag van ondergetekende zijn ze ook in een ver verleden komen optreden in ‘The Bordeline’. Het grappige destijds was dat ze nog niet voorzien waren om in een club 2 sets te spelen maar een langere set op een rootsfest als dit daar hebben ze nu al lang geen moeite meer mee. In 2015 brachten ze nog hun derde album ‘Uptown and Back Again’ op de markt en naast de titeltrack zullen er zeker ook nummers als ‘Boogie Curse’ te horen zijn al is en blijft mijn favoriete nummer van The Baboons nog steeds ‘Bandstand’ maar helaas het stond niet op het briefje ;-(
All set up for the weekend en volle gaazzz met een portie rock 'n roll country. Veel tijd rest er niet want deze 'Babboons' rijgen de nummers aan elkaar alsof het een automatische piloot betreft en zo zijn we bij ‘Uptown and Back Again’ al ver gevorderd op hun lijstje. 'Boogie Curse' is het sein voor Roel Jacobs om even te komen soundchecken want later zou hij nog wel meer werk voor de kiezen krijgen. Met dit nummer wordt dan uiteindelijk ook het sein gegeven om de 'stroll' in te gaan zetten. 'Poultry' is heerlijk om luisteren mede doordat op dit nummer Bo Diddley komt te verschijnen met...that crazy beat. Met een rockende baby zit deze passage erop voor 'The Baboons' en we krijgen geen bissers maar daar is een goede reden voor, al is het 'Hard to Cool Down'.
Tijd om de buitenlandse kanonnen op ons te gaan loslaten en de eerste van de twee headliners is Barrence Whitfield. Vroeger aan het werk gezien met als begeleidingsband de helaas teloorgegane ‘Sniffers’. Ook deze uitstekende soulshouter wist 2015 op te vrolijken met zijn nieuwe album 'Under The Savage Sky'. Zijn begeleidingsband 'The Savages' zijn ondertussen getransformeerd in 'Wilde Baboons' en dat is ook meteen de reden waarom Roel Jacobs en zijn saxofoon aan de bak moeten.
I wish we had some politicians who choose for us.
Allee de Mike kwam dan toch terug en het begin voelde een beetje rommelig en dit was niet de schuld van Mike Sanchez en zijn band. Het leek wel of de kennis van achter de knoppen te zitten volledig verdwenen was bij sommigen maar gelukkig kunnen we de nummers van Mike Sanchez na al die jaren meezingen en hé, wij zingen ook wel vals.
medley begint is het alsof de 'Happy Days' er terug zitten aan te komen met nummers als 'Hey Bo Diddley' en Tequila, so baby please don't go en geniet van een dosis boogie woogie met 'Ramblin Boogie'.
